Marc Ducret - Tower-Bridge

Ben Taffijn, Draai om je oren

Ada, de hoofdpersoon uit de gelijknamige roman van Vladimir Nabokov, een kind nog, heeft een bijzondere manier gevonden om de zaken die in het leven spelen een plaats te geven. Dagelijkse gebeurtenissen noemt zij 'things'. Bijzondere gebeurtenissen die positief van aard zijn 'real things' en minder leuke dingen 'ghost things'. Gebeuren er meerdere dingen tegelijkertijd dan heeft ze het over een 'tower' en gebeuren er meerdere dingen achter elkaar dan heeft ze het over een 'bridge'. Het zijn dan ook de 'real towers' en de 'real bridges' die het leven de moeite waard maken.

De Franse gitarist Marc Ducret is een groot liefhebber van het werk van Nabokov en het inspireert hem sinds 2010 tot het 'Tower'-project. Hij schreef een serie composities, die hij in de jaren daarna met een uiteenlopende groep musici opnam. Bij het samenstellen van de diverse bezettingen legde Ducret zichzelf een belangrijke beperking op: in geen van de bezettingen komt een contrabas of elektrische bas voor. In 2012 besloot Ducret de twaalf musici die aan de drie eerdere delen van 'Tower' hadden meegewerkt, bij elkaar te halen voor een tournee. De opnames zijn verzameld op een dubbel-cd met de toepasselijke titel 'Tower-Bridge'.

De drie genummerde composities met als titel 'Real Thing' vormen het hart van dit album. 'Real Thing I', met bijna 30 minuten het langste stuk, begint sferisch. Gitaar, piano en slagwerk wisselen elkaar mooi af. Het is vooral Ducret die hier de onstuimigheid naar binnen brengt en Fred Gastard op zijn majestueuze bassax. Gaandeweg ontstaat er een zwak ritmische structuur. Tot de sfeer ineens omslaat en een passage van stevig aangezet samenspel eerst wordt onderbroken door een fluisterzacht moment - vol kreunende percussie en trompetspel met veel lucht - en dan door ongericht gitaar- en pianospel. Het geheel wordt gevolgd door een overdonderende gitaarsolo van Ducret, ritmisch ondersteund door Gastards bassax. Na nogmaals een zeer ritmisch intermezzo en een wonderlijke dialoog tussen trombone en gitaar vindt het nummer zijn voltooiing in een laatste ritmische uitbarsting.

'Real Thing II' begint aanvankelijk zoekend en klinkt als een alle kanten opschietende exercitie, om zich uiteindelijk te ontwikkelen tot een volgens een ijzeren ritme voortgedreven machine, waarop het voor de blazers heerlijk soleren is. En dan treedt de rust in, enige pianoklanken en Ducrets gitaar. In 'Real Thing III' horen we allereerst de beide slagwerkers, Tom Rainey en Peter Bruun, fragmentarisch afgewisseld met het geluid van de totale band. Wat volgt is een bijna intieme dialoog tussen pianist Antonin Rayon en Ducret, waarna de trombones aan zet zijn, die staan voor de drie hoofdpersonen uit 'Ada': Lucette, Van en Ada zelf. Ze worden ondersteund door het slagwerk in hun enerverende samenspel. Bijna poëtisch klinkt het einde van dit derde deel van 'Real Thing'.

Vermeldenswaard is verder de verzengende gitaarsolo van Ducret in 'Sur L’Electricité' en de heftigheid waarmee 'Softly Her Tower Crumbled In The Sweet Silent Sun' aanvangt. Je ziet de toren in elkaar zakken. En wat een geweldige partij blaast Tim Berne hier op zijn altsax, dit alles verklankend.